Guardia Civil

‘De politie is je beste vriend’ en ‘Die pet past ons allemaal’ waren slogans uit de vorige eeuw om het imago van de politie op te vijzelen en nieuw personeel te werven. Dat ze nog wel eens bijna letterlijk op mij van toepassing zouden zijn kon ik niet vermoeden.

Een stukje uit mijn boek ‘Nooit meer Valentijn’:

‘Twee burgermannen staan voor onze poort, zeker weer een slager, vis- of kaasboer denk ik, maar nee ze legitimeren zich met een pasje, Guardia Civil. Ze vragen mij - de man is aanspreekpunt in Spanje - details over de achterburen en laten van Facebook geplukte foto’s zien.’

Natuurlijk zei ik ja, toen ze mijn medewerking vroegen. We wisselden telefoonnummers uit en zo werd ik lid van een heuse Spaanse politie-WhatsApp-groep! De twee - zeer vriendelijke - rechercheurs, David en Vicente, sprak en appte ik regelmatig over alle bewegingen bij de buren gedurende een half jaar, waarbij ze mijn bericht onmiddellijk verbeterden als ik een automerk verkeerd had.

El tio - de oom - zo noemden we de achterbuurman die zo’n tweehonderd meter verder bergopwaarts woonde, moest na dat halfjaar verplicht verhuizen, maar daarover later meer...